Tesbih tanelerim bitse gözyaşlarım...
Saydım, insanın doksan dokuz tane yalnızlığı vardı
Aşk diyorsunuz ya
Ben istemenin Allahını bilirim bayım''
''Kimi gün öylesine yalnızdım
Derdimi annemin fotoğrafına anlattım
Annem
Ki beyaz bir kadındır
Ölüsünü şiirle yıkadım
Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım
Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım''
''Ya siz,
Nasıl bilirdiniz çocukluğunuzu ey cemaat?
Nasıldı
Öldürdüğünüz birinin cenaze namazını kılmak?''
Bir şair yatıyor burada. Hikayesi annesi Füsun ile başlayıp kızı Füsun ile biten şair, dizelerindeki şefkatine sığındığım şair: Didem Madak
Hep merak ettim, neler hissetti de o dizeleri yazdı, nasıl bir ruh haliyle, uykusuz kaç gece yazdı o dizeleri? Bilmek imkansız. Gitti işte, bütün sırları ve acısıyla. O şimdi burada yatarken, onun yanında onun dizelerini anarken her zamankinden biraz daha bağlandım o dizelere. Biraz daha anlamaya çalıştım onu, dizelerindeki sırlarını, acılarını, şefkatini.
Öyle tuhaf his ki, onun kabrine giden sokaklar bile sanki onun dizelerinden fırlamış birer sokak gibiydi. Her şey onu anlatıyordu, ona çıkan her yol.
Uzun uzun konuştum onunla, toprağına su verdim, bolca dizelerini andım. Yine ona sığındım.
Cümleleri, duyguları toparlamak zor, anlatmak zor. Ve sonra onun yanından ayrılırken bir daha nasıl aynı şekilde kalabilirdim ki? Nasıl kolayca arkamı dönüp gidebilir, bırakıp gidebilirdim?
Tanımadan sevdim onu, şefkatine, dizelerindeki o hüzne, buruk yaşama hissine sığındım.
Şimdi ondan geriye dizeleri kaldı emanet. Söz, Didem Abla, hep hatırlayacağım arkanda bıraktığın dizeleri.
Senden geriye kalan öyle güzel teselli ki o dizeler, sıkı sıkı tutundum onlara. Başka da şeye gerek yok. Tükendi sözler, tükendi duygular.
Hoşçakal Didem Abla, şimdilik.
Pulbiber Mahallesi'nin sakinleri seni çok özlüyor.
